مصنوعی

ردپای شیرین کننده‌های مصنوعی در خون

مطالعه‌ی جدیدی که انجام شد، مقدار جذب شیرین کننده‌های مصنوعی را در جریان خون کودکان و بزرگسالان  بعد از نوشیدن یک قوطی نوشابه اندازه گرفت.
تیم تحقیقاتی، شیرین کننده‌های مصنوعی سوکرالوز و اسسولفام پتاسیم را اندازه گرفت. این شیرین کننده‌های مصنوعی در غذاها و نوشیدنی‌های صنعتی بسیاری یافت می‌شوند. اخیرا ، علاوه بر این شیرین کننده‌های مصنوعی، به ساخارین و آسپارتام هم توجه بسیاری شده است، چرا که فهمیده‌ایم که آن‌ها، مواد شیمیایی خنثی‌ای نیستند که تنها طعم شیرین داشته باشند، بلکه مواد فعالی هستند که بر متابولیسم ما تاثیر می‌گذارند.
جدا از آن که استفاده از آن‌ها تحت ضوابط ، توسط FDA اجازه داده شده است، اما هنوز هم نگرانی‌ها نسبت به امنیت آن‌ها و مخصوصا تاثیر بلند مدتشان باقی است. استفاده از شیرین کننده‌های مصنوعی در تمام دنیا رو به افزایش است؛ به خاطر آن که پذیرفته‌ایم که مصرف زیاد شکر، مشکلات سلامتی مختلفی را مانند چاقی و دیابت به همراه دارد. از این رو، صنایع غذایی به تقاضای مشتریان این گونه پاسخ داد که به شکل فزاینده‌ای شکر را با شیرین کننده‌های مصنوعی جایگزین کردند تا بتوانند محصولات خوشمزه‌ای را با مقدار شکر کمتر تولید کنند. بیشتر مشتریان توقع دارند که در نتیجه‌ی استفاده از شیرین کننده‌های طبیعی، وزنشان کاهش یابد (چون کالری کمتری دارند یا اصلا کالری ندارند)، اما به شکل متناقضی، خلاف آن می‌تواند رخ دهد.
با توجه به این پیش زمینه، محققان مطالعه‌ای را انجام دادند تا مسیر بررسی‌های گذشته‌ای را که در زمینه‌ی غلظت سوکرالوز و اسسولفام پتاسیم در پلاسمای خون انجام شده است را ادامه دهند. غلظت شیرین کننده‌های مصنوعی در بین بزرگسالان، بعد از خوردن دوزهای مختلفی از سوکرالوز، با یا بدون اسسولفام پتاسیم، اندازه گیری شد. خوردن سوکرالوز، هم به شکل نوشابه‌های رژیمی و هم به شکل حل شده در آب گاز دار یا آب خالی انجام شد. سپس، نتایجی که از بزرگسالان به دست آمده بود، با اندازه گیری‌های انجام شده در کودکان مقایسه شد.
این مطالعه با ۲۲ بزرگسال با سن بین ۱۸ تا ۴۵ سال و ۱۱ کودک در بازه‌ی بین ۶ تا ۱۲ سال انجام شد. این افراد هیچ بیماری شناخته شده‌ای نداشتند و از هیچ شکل دارویی استفاده نمی‌کردند. شکل انجام این مطالعه توسط سازمان NIDDK تایید شده بود.
نتایج این مطالعه نشان داد که در مقایسه با بزرگسالان، غلظت سوکرالوز در پلاسمای کودکان بعد از خوردن یک قوطی ۱۲ اونسی ، دو برابر بیشتر بود. همین تیم تحقیقاتی در گذشته دریافته بودند که این شیرین کننده‌های مصنوعی، در شیر مادری که از محصولاتی دریافت کرده باشد، مانند غذا، نوشیدنی، دارو یا هر محصول دیگری که شیرین کننده‌ی مصنوعی دارد، نیز وجود خواهد داشت. از آن جایی که کلیه‌ی نوزادان، توانایی کمتری در پاک سازی مواد از جریان خونشان دارد، (فیلتراسیون گلوموری تا دو سالگی در حال افزایش است)، نویسندگان این مقاله گمان می‌کنند که سطح شیرین کننده‌های مصنوعی در خون نوزادان می‌تواند به نسبت بیشتر باشد.
این نتایج مهم هستند، چرا که اگر فرد در اوایل زندگی در معرض شیرین کننده‌های مصنوعی قرار بگیرد، می‌تواند در مزه‌ای که در آینده ترجیح خواهد داد تاثیر بگذارد و از نظر تغذیه و متابولیکی، سرنوشت او را دگرگون کند. از آن جایی که می‌دانیم که کودکان، شیرینی را بیشتر از بزرگسالان ترجیح می‌دهند، نسبت به شیرینی قوی‌ای که شرین کننده‌های مصنوعی ارائه می‌دهند، بسیار آسیب پذیر هستند.
یافته‌های این مطالعه، این حقیقت را روشن کرد که بعضی از افراد، مقدار نسبتا کمی از شیرین کننده‌های مصنوعی را جذب می‌کنند، در حالی که بعضی دیگر می‌توانند مقدار بسیار زیادی را جذب کنند. در کل، این مطالعه می‌تواند به دیگران کمک کند تا تحقیقات اساسی آتی را به گونه‌ای طراحی و اعمال کنند که کاری که شیرین کننده‌های مصنوعی با سلامت ما انجام می‌دهند را بهتر درک کنیم.

نوشته اولین بار در پدیدار شد.

ردپای شیرین کننده‌های مصنوعی در خون

مطالعه‌ی جدیدی که انجام شد، مقدار جذب شیرین کننده‌های مصنوعی را در جریان خون کودکان و بزرگسالان  بعد از نوشیدن یک قوطی نوشابه اندازه گرفت.
تیم تحقیقاتی، شیرین کننده‌های مصنوعی سوکرالوز و اسسولفام پتاسیم را اندازه گرفت. این شیرین کننده‌های مصنوعی در غذاها و نوشیدنی‌های صنعتی بسیاری یافت می‌شوند. اخیرا ، علاوه بر این شیرین کننده‌های مصنوعی، به ساخارین و آسپارتام هم توجه بسیاری شده است، چرا که فهمیده‌ایم که آن‌ها، مواد شیمیایی خنثی‌ای نیستند که تنها طعم شیرین داشته باشند، بلکه مواد فعالی هستند که بر متابولیسم ما تاثیر می‌گذارند.
جدا از آن که استفاده از آن‌ها تحت ضوابط ، توسط FDA اجازه داده شده است، اما هنوز هم نگرانی‌ها نسبت به امنیت آن‌ها و مخصوصا تاثیر بلند مدتشان باقی است. استفاده از شیرین کننده‌های مصنوعی در تمام دنیا رو به افزایش است؛ به خاطر آن که پذیرفته‌ایم که مصرف زیاد شکر، مشکلات سلامتی مختلفی را مانند چاقی و دیابت به همراه دارد. از این رو، صنایع غذایی به تقاضای مشتریان این گونه پاسخ داد که به شکل فزاینده‌ای شکر را با شیرین کننده‌های مصنوعی جایگزین کردند تا بتوانند محصولات خوشمزه‌ای را با مقدار شکر کمتر تولید کنند. بیشتر مشتریان توقع دارند که در نتیجه‌ی استفاده از شیرین کننده‌های طبیعی، وزنشان کاهش یابد (چون کالری کمتری دارند یا اصلا کالری ندارند)، اما به شکل متناقضی، خلاف آن می‌تواند رخ دهد.
با توجه به این پیش زمینه، محققان مطالعه‌ای را انجام دادند تا مسیر بررسی‌های گذشته‌ای را که در زمینه‌ی غلظت سوکرالوز و اسسولفام پتاسیم در پلاسمای خون انجام شده است را ادامه دهند. غلظت شیرین کننده‌های مصنوعی در بین بزرگسالان، بعد از خوردن دوزهای مختلفی از سوکرالوز، با یا بدون اسسولفام پتاسیم، اندازه گیری شد. خوردن سوکرالوز، هم به شکل نوشابه‌های رژیمی و هم به شکل حل شده در آب گاز دار یا آب خالی انجام شد. سپس، نتایجی که از بزرگسالان به دست آمده بود، با اندازه گیری‌های انجام شده در کودکان مقایسه شد.
این مطالعه با ۲۲ بزرگسال با سن بین ۱۸ تا ۴۵ سال و ۱۱ کودک در بازه‌ی بین ۶ تا ۱۲ سال انجام شد. این افراد هیچ بیماری شناخته شده‌ای نداشتند و از هیچ شکل دارویی استفاده نمی‌کردند. شکل انجام این مطالعه توسط سازمان NIDDK تایید شده بود.
نتایج این مطالعه نشان داد که در مقایسه با بزرگسالان، غلظت سوکرالوز در پلاسمای کودکان بعد از خوردن یک قوطی ۱۲ اونسی ، دو برابر بیشتر بود. همین تیم تحقیقاتی در گذشته دریافته بودند که این شیرین کننده‌های مصنوعی، در شیر مادری که از محصولاتی دریافت کرده باشد، مانند غذا، نوشیدنی، دارو یا هر محصول دیگری که شیرین کننده‌ی مصنوعی دارد، نیز وجود خواهد داشت. از آن جایی که کلیه‌ی نوزادان، توانایی کمتری در پاک سازی مواد از جریان خونشان دارد، (فیلتراسیون گلوموری تا دو سالگی در حال افزایش است)، نویسندگان این مقاله گمان می‌کنند که سطح شیرین کننده‌های مصنوعی در خون نوزادان می‌تواند به نسبت بیشتر باشد.
این نتایج مهم هستند، چرا که اگر فرد در اوایل زندگی در معرض شیرین کننده‌های مصنوعی قرار بگیرد، می‌تواند در مزه‌ای که در آینده ترجیح خواهد داد تاثیر بگذارد و از نظر تغذیه و متابولیکی، سرنوشت او را دگرگون کند. از آن جایی که می‌دانیم که کودکان، شیرینی را بیشتر از بزرگسالان ترجیح می‌دهند، نسبت به شیرینی قوی‌ای که شرین کننده‌های مصنوعی ارائه می‌دهند، بسیار آسیب پذیر هستند.
یافته‌های این مطالعه، این حقیقت را روشن کرد که بعضی از افراد، مقدار نسبتا کمی از شیرین کننده‌های مصنوعی را جذب می‌کنند، در حالی که بعضی دیگر می‌توانند مقدار بسیار زیادی را جذب کنند. در کل، این مطالعه می‌تواند به دیگران کمک کند تا تحقیقات اساسی آتی را به گونه‌ای طراحی و اعمال کنند که کاری که شیرین کننده‌های مصنوعی با سلامت ما انجام می‌دهند را بهتر درک کنیم.

نوشته اولین بار در پدیدار شد.

ردپای شیرین کننده‌های مصنوعی در خون

شیرین کننده های مصنوعی اشتهای شما را بیشتر می کنند

محققان برای اولین بار نشان دادند که شیرین کننده‌های مصنوعی می‌توانند میل به غذا را در مغز شبیه سازی کنند. میلیاردها انسان در سرتاسر دنیا از شیرین کننده‌های مصنوعی استفاده می‌کنند و بدون اطلاع از تاثیر آن‌ها بر روی مغز و گرسنگی، به عنوان راهی برای مبارزه با چاقی در نظر گرفته می‌شوند.
مطالعات بر روی حیوانات وانسان‌ها نشان داده است که مصرف شیرین کننده های مصنوعی می‌تواند احساس گرسنگی را افزایش دهد و کاری کند که شما بیشتر بخورید. یک مطالعه‌ی جامع تازه با مشارکت دانشگاه سیدنی، برای اولین بار نشان داد که چرا این اتفاق رخ می‌دهد.
نتایج منتشر شده در مجله‌ی Cell Metabolism، تاثیرات شیرین کننده‌های مصنوعی بر تنظیم اشتها توسط مغز و تغییر ذائقه را آشکار ساخت.

محققین سیستمی جدید را در مغز کشف کردند که شیرینی و انرژی غذا را احساس می‌کند و آن‌ها را با هم ادغام می‌کند.

بعد از آن که به شکل تدریجی، حیوانات را در معرض رژیمی قرار دادیم که شامل شیرین کننده‌ی مصنوعی «سوکرالوز» بود، مشاهده کردیم که مقدار غذا خوردن آن‌ها به شدت افزایش یافت. در حین بررسی‌های سیستماتیک این اثر، ما دریافتیم که در مرکز پاداش مغز، حس شیرینی با انرژی همراه است. وقتی برای مدتی تقابل شیرینی و انرژی از تعادل خارج شود، مغز تنظیمات خود را تغییر می‌هد و جمع کالری دریافتی را افزایش می‌دهد.
در این مطالعات، مگس‌های میوه‌ای که با رژیمی که در آن شیرین کننده‌های مصنوعی داشت، برای مدتی بیش از ۵ روز تغذیه شدند، ۳۰ درصد بیشتر از زمانی که با رژیمی که در آن شیرین کننده‌های طبیعی بود تغذیه شدند، کالری مصرف کردند.
وقتی ما به بررسی این موضوع پرداختیم که چرا با این که حیوانات به اندازه کافی کالری دریافت کردند اما باز هم می‌خوردند، دریافتیم که مصرف طولانی مدت از این شیرین کننده‌ی مصنوعی، شدت شکرهای مغذی را افزایش می‌دهد و این انگیزه‌ی کلی حیوانات را برای بیشتر خوردن افزایش می‌دهد.
میلیاردها نفر در سرتاسر دنیا از شیرین کننده‌های مصنوعی استفاده می‌کنند و از آن‌ها به عنوان ابزاری برای مبارزه با چاقی استفاده می‌شود، بدون آن که به تاثیر آن بر روی مغز و تنظیم گرسنگی پرداخته شود.
این اولین مطالعه‌ای است که نشان می‌دهد که شیرین کننده‌های مصنوعی چگونه می‌توانند اشتها را شبیه سازی کنند. محققین یک شبکه‌ی عصبی پیچیده را شناسایی کردند که نسبت به غذاها ی شیرین شده با شیرین کننده‌های مصنوعی این گونه پاسخ می‌دهد که به حیوان می‌گوید که به اندازه کافی انرژی دریافت نکرده است.
با استفاده از این پاسخ نسبت به رژیم‌هایی که در آن از شیرین کننده‌های مصنوعی استفاده شده بودند، توانستیم تا یک شبکه‌ی عصبی جدید را نشانه گذاری کنیم که دلپذیری غذا را با توجه به انرژی موجود در آن مشخص می‌کند. آن چه ما یافتیم، یک پاسخ حفاظتی نسبت به تلف شدن است که باعث می‌شود غذاهای مقوی طعم بهتری بدهند.
همچنین محققین دریافتند که شیرین کننده‌های مصنوعی، بیش فعالی و بی‌خوابی را شدت می‌بخشند و از کیفیت خواب می‌کاهند . رفتارهای مشابه در گرسنگی یا روزه داری  و تاثیرات مشابه آنها بر روی خواب در مطالعات پیشین هم گزارش شدند.
برای آن که دریابیم که آیا شیرین کننده‌های مصنوعی در پستانداران هم باعث افزایش خورد و خوراک می‌شوند، محققین آزمایشاتشان را با استفاده از موش‌ها تکرار کردند. باز هم موش‌هایی که به مدت هفت روز با رژیم شیرین شده توسط سورکالوز تغذیه شدند، افزایش چشمگیری در مصرف غذا نشان دادند و مسیر عصبی‌ای که در این روند حضور داشت، همانند مگس‌های میوه بود.
این یافته‌ها، بیشتر به ما اثبات کردند که انواع بدون شکر غذا‌ها و نوشیدنی‌های فرآوری شده، ممکن است آن چنان که پیش بینی کردیم بی اثر نباشند و به علت تفاوت بین شیرینی و سطح انرژی، کالری مصرفی را افزایش دهند.

نوشته اولین بار در پدیدار شد.

شیرین کننده های مصنوعی اشتهای شما را بیشتر می کنند

محققان برای اولین بار نشان دادند که شیرین کننده‌های مصنوعی می‌توانند میل به غذا را در مغز شبیه سازی کنند. میلیاردها انسان در سرتاسر دنیا از شیرین کننده‌های مصنوعی استفاده می‌کنند و بدون اطلاع از تاثیر آن‌ها بر روی مغز و گرسنگی، به عنوان راهی برای مبارزه با چاقی در نظر گرفته می‌شوند.
مطالعات بر روی حیوانات وانسان‌ها نشان داده است که مصرف شیرین کننده های مصنوعی می‌تواند احساس گرسنگی را افزایش دهد و کاری کند که شما بیشتر بخورید. یک مطالعه‌ی جامع تازه با مشارکت دانشگاه سیدنی، برای اولین بار نشان داد که چرا این اتفاق رخ می‌دهد.
نتایج منتشر شده در مجله‌ی Cell Metabolism، تاثیرات شیرین کننده‌های مصنوعی بر تنظیم اشتها توسط مغز و تغییر ذائقه را آشکار ساخت.

محققین سیستمی جدید را در مغز کشف کردند که شیرینی و انرژی غذا را احساس می‌کند و آن‌ها را با هم ادغام می‌کند.

بعد از آن که به شکل تدریجی، حیوانات را در معرض رژیمی قرار دادیم که شامل شیرین کننده‌ی مصنوعی «سوکرالوز» بود، مشاهده کردیم که مقدار غذا خوردن آن‌ها به شدت افزایش یافت. در حین بررسی‌های سیستماتیک این اثر، ما دریافتیم که در مرکز پاداش مغز، حس شیرینی با انرژی همراه است. وقتی برای مدتی تقابل شیرینی و انرژی از تعادل خارج شود، مغز تنظیمات خود را تغییر می‌هد و جمع کالری دریافتی را افزایش می‌دهد.
در این مطالعات، مگس‌های میوه‌ای که با رژیمی که در آن شیرین کننده‌های مصنوعی داشت، برای مدتی بیش از ۵ روز تغذیه شدند، ۳۰ درصد بیشتر از زمانی که با رژیمی که در آن شیرین کننده‌های طبیعی بود تغذیه شدند، کالری مصرف کردند.
وقتی ما به بررسی این موضوع پرداختیم که چرا با این که حیوانات به اندازه کافی کالری دریافت کردند اما باز هم می‌خوردند، دریافتیم که مصرف طولانی مدت از این شیرین کننده‌ی مصنوعی، شدت شکرهای مغذی را افزایش می‌دهد و این انگیزه‌ی کلی حیوانات را برای بیشتر خوردن افزایش می‌دهد.
میلیاردها نفر در سرتاسر دنیا از شیرین کننده‌های مصنوعی استفاده می‌کنند و از آن‌ها به عنوان ابزاری برای مبارزه با چاقی استفاده می‌شود، بدون آن که به تاثیر آن بر روی مغز و تنظیم گرسنگی پرداخته شود.
این اولین مطالعه‌ای است که نشان می‌دهد که شیرین کننده‌های مصنوعی چگونه می‌توانند اشتها را شبیه سازی کنند. محققین یک شبکه‌ی عصبی پیچیده را شناسایی کردند که نسبت به غذاها ی شیرین شده با شیرین کننده‌های مصنوعی این گونه پاسخ می‌دهد که به حیوان می‌گوید که به اندازه کافی انرژی دریافت نکرده است.
با استفاده از این پاسخ نسبت به رژیم‌هایی که در آن از شیرین کننده‌های مصنوعی استفاده شده بودند، توانستیم تا یک شبکه‌ی عصبی جدید را نشانه گذاری کنیم که دلپذیری غذا را با توجه به انرژی موجود در آن مشخص می‌کند. آن چه ما یافتیم، یک پاسخ حفاظتی نسبت به تلف شدن است که باعث می‌شود غذاهای مقوی طعم بهتری بدهند.
همچنین محققین دریافتند که شیرین کننده‌های مصنوعی، بیش فعالی و بی‌خوابی را شدت می‌بخشند و از کیفیت خواب می‌کاهند . رفتارهای مشابه در گرسنگی یا روزه داری  و تاثیرات مشابه آنها بر روی خواب در مطالعات پیشین هم گزارش شدند.
برای آن که دریابیم که آیا شیرین کننده‌های مصنوعی در پستانداران هم باعث افزایش خورد و خوراک می‌شوند، محققین آزمایشاتشان را با استفاده از موش‌ها تکرار کردند. باز هم موش‌هایی که به مدت هفت روز با رژیم شیرین شده توسط سورکالوز تغذیه شدند، افزایش چشمگیری در مصرف غذا نشان دادند و مسیر عصبی‌ای که در این روند حضور داشت، همانند مگس‌های میوه بود.
این یافته‌ها، بیشتر به ما اثبات کردند که انواع بدون شکر غذا‌ها و نوشیدنی‌های فرآوری شده، ممکن است آن چنان که پیش بینی کردیم بی اثر نباشند و به علت تفاوت بین شیرینی و سطح انرژی، کالری مصرفی را افزایش دهند.

نوشته اولین بار در پدیدار شد.

شیرین کننده های مصنوعی اشتهای شما را بیشتر می کنند